Macrobrachium Rosenbergii, het monster van Loosduinen
Herfst 2009, Den Haag. Het was een gure zaterdagmiddag in september. Terwijl nevelige druppels water steeds harder op mijn jas uiteen spatten, besloot ik op zoek te gaan naar onderdak. Zoals de natuur dikwijls de mens een stap voor is, was de regen mij die dag een stap voor. Terwijl de regen met bakken uit de hemel viel, stond ik inmiddels half verdronken, maar veilig, in een portiek van de zo typische arbeidershuizen in Loosduinen. Mooie gebouwen met de flair van noeste werkers die zwart en verroet in de avond thuiskwamen. Loosduinen, dacht ik nog, bekend vanwege een verhaal dat ik ooit in een stadsgids had gelezen. Het verhaal had als titel: ‘het wonder van Loosduinen’.
In het jaar 1276 werd het dorp aan de duinen een bedevaartsoort, omdat in dat jaar gravin Margaretha van Henneberg 364 kinderen gebaard zou hebben. In gedachten onder de indruk van haar prestatie, zie ik dat het regengeweld is afgenomen, maar niet is verdwenen. Mijn gedachten keren weer terug naar de realiteit en mijn oog valt op een aquariumwinkel aan de overkant van de straat. Gezien al het water om mij heen leek het me een goede keuze daar verder te schuilen voor het weer. De warme vochtige lucht, die zo typisch is voor een aquariumzaak, drukt bij binnenkomst gelijk op mijn longen. Vriendelijk groet ik de eigenaar en terwijl ik mezelf stevig toespreek met de gedachte dat impulsaankopen iets zijn voor mensen die niet weten wat ze willen, of te veel willen, valt mijn oog op een uniek verschijnsel. Een verschijnsel waarvan de uniciteit zich snel zou openbaren, maar waarvan mij de naam pas veel later bekend werd: de Macrobrachium Rosenbergii.
Precies in het midden van een bak vol met planten valt een vrijwel doorzichtig garnaaltje van hooguit een halve pinklengte lang op. De felle kleur groen van het blad onder het garnaaltje maakt hem duidelijk zichtbaar. Onder de indruk van het vermogen om onzichtbaar te zijn en de eigenwijsheid waarmee hij zichzelf toch in de schijnwerpers zet, maak ik aanstalten door te lopen tot de donkere, krakende rokersstem van de eigenaar plotseling zegt: “Deze garnaal is zojuist teruggebracht. Voor vijftig cent mag je hem meenemen”. Het ‘dubbeltje op de eerste rang’- gevoel komt naar boven en voordat ik me er goed en wel van bewust ben, sta ik alweer in de buitenlucht waar inmiddels de zon voorzichtig is doorgebroken. Over mijn linkerarm nog steeds mijn jas, in mijn rechterhand een zak met water en een garnaal erin. ‘Mooi koopje’ bedacht ik me.
Thuis aangekomen laat ik de zak met het garnaaltje wennen aan de temperatuur van mijn aquarium en conform de instructies op de zak, schep ik er drie keer vers aquariumwater in en na een uur zwemt het garnaaltje vrolijk zijn nieuwe habitat tegemoet. Op een grote tak, midden in mijn aquarium, heeft de garnaal weer een plek in de spotlights gevonden. De maanvissen in mijn aquarium, die al gauw 20 centimeter lang zijn, zijn echter niet gediend van de nieuwkomer en doen verwoede pogingen het kleine garnaaltje aan te vallen. Dreigend happen de maanvissen en van alle kanten wordt het garnaaltje aangevallen. Maanvissen hebben tanden, dus binnen drie minuten hield ik rekening met een onverwachte brute lynchpartij. Het kleine garnaaltje vecht dapper en uit alle macht voor zijn leven. Na een gevecht van ruim een half uur is het garnaaltje zwaargewond.
Een voelspriet en meerdere poten zijn letterlijk weggerukt, het ziet er niet goed uit. Maar als een ware Braveheart blijft hij zich tegen beter weten in verdedigen. En met succes! Onder de indruk van de enorme weerstand druipen de maanvissen af en keert het garnaaltje zwaar gehavend terug naar zijn Hollywood spot, de grote bruine tak waar de aanval in eerste instantie begon. Sindsdien heb ik het garnaaltje een naam gegeven, afgeleid van Arnold Schwarzenegger: ‘Arnie’.
Al binnen een paar weken kwam ik erachter dat bij garnalen lichaamsdelen terug komen en dat ze enorm hard kunnen groeien. Arnie was inmiddels ruim tien centimeter geworden, erg groot voor een garnaal die normaal gesproken de vijf centimeter niet eens hoort te halen. Prachtig dacht ik, Arnie heeft het gewoon naar zijn zin. In de maanden daarna had ik een drukke periode, was weinig thuis, waardoor het niet lang duurde of het aquarium groeide helemaal vol met een dik oerwoud van planten. Het viel mij wel op dat de school vissen die in mijn aquarium zwom steeds slanker werd, maar dat leek me, gezien mijn matige aandacht voor mijn aquarium, niet vreemd. Toen ook de maanvissen begonnen te verdwijnen, in zichtbaarheid door overvloed aan fauna, besloot ik het aquarium schoon te maken. Eenmaal begonnen, sloeg de schrik me om het hart over wat ik daar aantrof.
Arnie, ooit een klein garnaaltje, was zeker weten gemuteerd en veranderd in een monster van ruim 20 centimeter. Grote puntige stekels sierden zijn voorhoofd, een zwaar pantser bedekte zijn lichaam en zijn poten waren veranderd in enorme scharen. Stukken maanvis lagen verspreid over de bodem uiteengezaaid. Wat een slagveld! De wraak van Arnie was zoet en wreed. Arnie zat triomfantelijk op zijn tak, als een leeuw die op een hoge rots naar zijn onderdanen en zijn volgende slachtoffer loert. In de week die daarop volgde zijn alle vissen in koelen bloede vermoord. Geen aquariumbewoner heeft kunnen navertellen wat daar is gebeurd. In het voorjaar van 2010 zijn ruim 30 vissen omgekomen.
De stoom kwam uit mijn oren, met Arnie wou ik niets meer te maken hebben en driftig besloot ik verhaal te halen bij de aquariumwinkel. Arnie zou ik gelijk daar achter laten. Zonder slag of stoot zou Arnie zich echter niet uit zijn koninkrijk laten verjagen. Bij verwoede pogingen hem eruit te halen, werd ik zelf aangevallen, sneuvelde een schepnet en moest ik handschoenen aan doen tegen zijn gulzige en scherpte scharen. Na een heftige strijd was het eindelijk gelukt, pakte ik de auto en reed ik direct terug naar Loosduinen, naar dat tuig van de aquariumwinkel. Het was 11 april 2010, Eerste Paasdag, de dag van de opstanding van Jezus Christus uit de dood. De dag dat ik verlost zou zijn van een monster.
Daar aangekomen zette ik mijn emmer met een knal op de toonbank en verschrikt keek de eigenaar naar de monsterlijke garnaal in de bak. De Macrobrachium Rosenbergii, bleek een zoetwaterreuzengarnaal te zijn. Arnie werd naar achter meegenomen en excuses werden gemaakt. Daar was ik vanaf en Arnie zou het verhaal niet meer kunnen navertellen. ‘Eigen schuld, massamoordenaar!’, dacht ik. Toen ik aanstalten maakte om weer te vertrekken kwam een medewerker vanuit achteren terug met een schokkende mededeling.
Na onderzoek bleek Arnie geen ‘hij’ te zijn maar een ‘zij’, een hoogzwangere garnaal welteverstaan. Duizenden eitjes had ze onder haar schild meegedragen. Als een geheim dat nooit ontdekt mocht worden. De verklaring voor de dood van mijn vissen was een moeder die haar kroost probeerde te beschermen tegen het naderende onheil: tegen de scherpe tanden van de vissen, tegen een hand die haar en haar kinderen uit het aquarium zou halen. Een koud gevoel omringde mijn hart. Ik was verantwoordelijk voor de dood van een zwangere aanstaande moeder, en duizenden ongeboren kinderen zouden nooit het daglicht aanschouwen. Niet de maanvissen, niet Arnie, maar ik bleek de grootste massamoordenaar te zijn. Ontdaan ging ik naar huis, waar een totaal leeg aquarium mij opwachtte. Een droevig beeld, geen vissen die rondzwemmen, geen Arnie meer op ‘haar’ tak.
Pasen, een eervolle dag waarop Christus de duivel voorgoed heeft overwonnen, heeft een andere betekenis gekregen. Nimmer zal ik weer te snel mijn conclusies trekken, nimmer zal ik weer te snel over iemand oordelen. Pasen heeft voor mij een extra dimensie gekregen. Op 11 april 2010 heeft Arnie het leven gelaten, maar verdient zij mijn waardering en respect door haar vechtlust en moederschap. Arnie, voor mij het echte wonder van Loosduinen, is in gedachten een fan rijker, met dank aan een belangrijk inzicht, dat ik door haar heb gekregen.
Wat een geweldig leuk geschreven gebeurtenis. Ik zou een boek van je kopen als je die zou schrijven!!
Arme jij, arme Arnie
Ach arme Arnie! En wat een verhaal, daar schrik je wel van.
Mijn vraag is eigenlijk waarom ze niet gewoon weer verkocht werd? En de jongen ook?
En hoe het kon dat ze bevruchte eitjes had? Ze was de enige in je aquarium toch?
(Ik ben geen aquarium kenner, zit erover te denken om te starten met een garnaal aquarium, zo stuitte ik op deze pagina)
Hoi Amanda, goede vragen. Ik weet het eigenlijk niet, zal wel te lastig geweest zijn. De wonderlijke macht van de natuur denk ik. Met een garnalen aquarium moet je zeker beginnen, erg leuk om te doen! Groetjes
Ach die arme arnie hahaha, was je even flink ganaaid door dat tuig met hun macrobrachium rosenbergii, wel jammer van alle (maan) vissen
Je kunt zo schrijver worden ik heb me geamuseerd
Hi! Dank je voor het compliment, superleuk om te horen!
Met deze blog is de website begonnen. Het was echt blog 1. Alleen daarna besefte ik me dat mensen meer aan concrete oplossingen hebben dan een verhaal over een garnaal 😉
Groetjes!